Informacje o produkcie i bezpieczeństwie Aeg Kfa58hcm

Produkt Aeg Kfa58hcm jest idealnym rozwiązaniem do zarządzania bezpieczeństwem i informacjami o produkcie. Jest to zaawansowana technologia, która umożliwia przechowywanie informacji o produkcie w jednym miejscu, dzięki czemu można je łatwo wykorzystać w celach marketingowych lub w celu ułatwienia procesu zakupu. System bezpieczeństwa umożliwia użytkownikom dostęp do informacji o produkcie w czasie rzeczywistym, co pozwala zapobiec nieautoryzowanym dostępom i przestępstwom. System Aeg Kfa58hcm zapewnia bezpieczeństwo i sprawia, że klienci mogą korzystać z produktu bez obaw o bezpieczeństwo własnych danych.

Ostatnia aktualizacja: Informacje o produkcie i bezpieczeństwie Aeg Kfa58hcm

Ustawa określa ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru w celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów wprowadzanych na rynek.

1. 

Ustawę stosuje się do:

1)

produktów, dla których przepisy odrębne nie określają szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa;

2)

zagrożeń związanych z produktami, dla których przepisy odrębne określają szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa, jeżeli zagrożenia te nie są objęte przez przepisy odrębne.

2. 

Przepisy art. 10 ust. 2-6 - art. 33 ustawy stosuje się również w odniesieniu do produktów, dla których przepisy odrębne określają szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa - w zakresie, w jakim nie regulują tego przepisy odrębne.

3. 

Przepisów ustawy nie stosuje się do urządzeń używanych w celu świadczenia usług na rzecz konsumentów, w szczególności do urządzeń obsługiwanych przez usługodawcę, którymi konsumenci przemieszczają się lub podróżują.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1)

produkt - rzecz ruchomą nową lub używaną, jak i naprawianą lub regenerowaną przeznaczoną do użytku konsumentów lub co do której istnieje prawdopodobieństwo, że może być używana przez konsumentów, nawet jeżeli nie była dla nich przeznaczona, dostarczaną lub udostępnianą przez producenta lub dystrybutora, zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie, w tym również w ramach świadczenia usługi; produktem nie jest rzecz używana dostarczana jako antyk albo jako rzecz wymagająca naprawy lub regeneracji przed użyciem, o ile dostarczający powiadomił konsumenta o tych właściwościach rzeczy;

2)

producent:

a)

przedsiębiorcę prowadzącego w Unii Europejskiej lub na terytorium państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym działalność polegającą na wytwarzaniu produktu albo każdą inną osobę, która występuje jako wytwórca, umieszczając na produkcie bądź do niego dołączając swoje nazwisko, nazwę, znak towarowy bądź inne odróżniające oznaczenie, a także osobę, która naprawia lub regeneruje produkt,

b)

przedstawiciela wytwórcy, a jeżeli wytwórca nie wyznaczył przedstawiciela - importera produktu, w przypadkach gdy wytwórca nie prowadzi działalności w Unii Europejskiej lub na terytorium państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

c)

przedsiębiorcę uczestniczącego w dowolnym etapie procesu dostarczania lub udostępniania produktu, jeżeli jego działanie może wpływać na właściwości produktu związane z jego bezpieczeństwem;

3)

dystrybutor - przedsiębiorcę uczestniczącego w dowolnym etapie procesu dostarczania lub udostępniania produktu, którego działalność nie wpływa na właściwości produktu związane z jego bezpieczeństwem;

4)

wypadek konsumencki - zaistniałe w związku z używaniem produktów zdarzenie nagłe, którego następstwem jest zgon albo uszkodzenie ciała wymagające udzielenia pomocy medycznej, w szczególności skaleczenie, zatrucie, oparzenie, ugryzienie lub użądlenie;

5)

wprowadzenie na rynek - dostarczanie lub udostępnianie przez producenta lub dystrybutora produktu dystrybutorowi lub konsumentowi;

6)

wprowadzenie na rynek polski - dostarczenie lub udostępnienie produktu po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów

1. 

Produktem bezpiecznym jest produkt, który w zwykłych lub w innych, dających się w sposób uzasadniony przewidzieć, warunkach jego używania, z uwzględnieniem czasu korzystania z produktu, a także, w zależności od rodzaju produktu, sposobu uruchomienia oraz wymogów instalacji i konserwacji, nie stwarza żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza znikome zagrożenie, dające się pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony zdrowia i życia ludzkiego.

2. 

Przy ocenie bezpieczeństwa produktu uwzględnia się:

1)

cechy produktu, w tym jego skład, opakowanie, instrukcję montażu i uruchomienia, a także - biorąc pod uwagę rodzaj produktu - instrukcję instalacji i konserwacji;

2)

oddziaływanie na inne produkty, jeżeli można w sposób uzasadniony przewidzieć, że będzie używany łącznie z innymi produktami;

3)

wygląd produktu, jego oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące jego użytkowania i postępowania z produktem zużytym oraz wszelkie inne udostępniane konsumentowi wskazówki lub informacje dotyczące produktu;

4)

kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z używaniem produktu, w szczególności dzieci i osoby starsze.

1. 

Produkt, który nie spełnia wymagań określonych w art. 4, nie jest produktem bezpiecznym.

2. 

Do stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, nie wystarcza możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów stwarzających mniejsze zagrożenia dla konsumentów.

3. 

Przy dokonywaniu oceny, czy produkt stwarza poważne zagrożenie, przez które rozumie się wymagające natychmiastowych działań naruszenie wymagań bezpieczeństwa, uwzględnia się bezpośrednie lub odsunięte w czasie skutki używania produktu, w tym stopień i prawdopodobieństwo utraty zdrowia lub życia przez konsumentów, stopień narażenia poszczególnych kategorii konsumentów oraz możliwość prawidłowej oceny ryzyka przez konsumentów i możliwości jego uniknięcia.

1. 

W przypadku gdy brak jest szczegółowych przepisów Wspólnoty Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa określonego produktu, produkt wprowadzony na rynek polski uznaje się za bezpieczny, jeżeli spełnia określone odrębnymi przepisami polskimi szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów.

2. 

Domniemywa się, że produkt spełniający wymagania wynikające z norm krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej, będących transpozycją norm europejskich uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jest produktem bezpiecznym w zakresie wymagań objętych tymi normami.

3. 

W przypadku braku przepisów, o których mowa w ust. 1, lub norm, o których mowa w ust. 2, albo jeżeli produkt nie jest zgodny z tymi normami, bezpieczeństwo produktu ocenia się w szczególności z uwzględnieniem:

1)

spełniania przez produkt wymagań wynikających z dobrowolnych norm krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej będących transpozycją norm europejskich innych niż normy uznane przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów;

2)

spełniania przez produkt Polskich Norm;

3)

zaleceń Komisji Europejskiej określających wskazówki co do oceny bezpieczeństwa produktu;

4)

obowiązujących w danym sektorze zasad dobrej praktyki odnoszących się do bezpieczeństwa produktów;

5)

aktualnego stanu wiedzy i techniki;

6)

uzasadnionych oczekiwań konsumentów co do bezpieczeństwa produktu.

4. 

Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego ogłasza dwa razy w roku, według stanu na dzień 30 czerwca i 31 grudnia każdego roku, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", numery i tytuły Polskich Norm, będących transpozycją norm europejskich, uznanych przez Komisję Europejską za zgodne z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, do których odniesienia Komisja Europejska opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Spełnianie przez produkt wymagań, o których mowa w art. 6, nie wyłącza możliwości stosowania środków określonych ustawą, jeżeli organ nadzoru stwierdzi, że pomimo zgodności z tymi wymaganiami produkt nie jest bezpieczny.

1. 

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzeń, dodatkowe wymagania dotyczące:

1)

bezpieczeństwa i znakowania produktów, które stwarzają zagrożenie dla konsumentów przez to, że ich wygląd wskazuje na inne niż rzeczywiste przeznaczenie,

2)

bezpieczeństwa i znakowania produktów włókienniczych

- mając na uwadze potrzebę zapobiegania i eliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty dla zdrowia i życia konsumentów.

2. 

W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów określi w szczególności informacje, które powinny zostać umieszczone na etykiecie lub opakowaniu produktu.

Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa lub znakowania określonych produktów, mając na uwadze potrzebę zapobiegania i eliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty dla zdrowia i życia konsumentów.

Obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów

1. 

Producent jest zobowiązany wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne.

2. 

Producent wprowadzający produkt na rynek polski, w zakresie prowadzonej działalności jest zobowiązany dostarczać konsumentom informacje w języku polskim:

1)

umożliwiające im ocenę zagrożeń związanych z produktem w czasie zwykłego lub możliwego do przewidzenia okresu jego używania, jeżeli takie zagrożenia nie są, przy braku odpowiedniego ostrzeżenia, natychmiast zauważalne;

2)

dotyczące możliwości przeciwdziałania tym zagrożeniom.

3. 

Dostarczenie konsumentom odpowiedniego ostrzeżenia o zagrożeniach związanych z produktem nie zwalnia producentów i dystrybutorów z innych obowiązków określonych w niniejszym rozdziale.

4. 

Producent, zachowując należytą staranność, w zakresie prowadzonej działalności, jest zobowiązany podejmować działania odpowiednie do właściwości dostarczanego produktu:

1)

umożliwiające uzyskiwanie przez tego producenta wiedzy o zagrożeniach, które produkt może stwarzać;

2)

mające na celu uniknięcie zagrożeń, w tym - o ile jest to niezbędne - umożliwiające wycofanie produktu z rynku, właściwe i skuteczne ostrzeżenie konsumentów lub wycofanie produktu od konsumentów.

5. 

Działania, o których mowa w ust. 4 pkt 2, producent podejmuje z własnej inicjatywy lub w przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 24 ust. 1, 2 i 4.

6. 

Działania, o których mowa w ust. 4, mogą w szczególności polegać na:

1)

umieszczeniu na produkcie lub jego opakowaniu nazwy i adresu producenta oraz oznaczenia identyfikującego produkt lub, w razie potrzeby, partię produktu, chyba że nieumieszczenie takich informacji jest uzasadnione;

2)

przeprowadzaniu badań próbek wprowadzonych na rynek produktów, analizowaniu skarg konsumentów oraz, w miarę potrzeby, prowadzeniu rejestru tych skarg oraz bieżącym informowaniu dystrybutorów o prowadzonej w ten sposób kontroli.

1. 

Dystrybutor jest zobowiązany działać z należytą starannością w celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów, w szczególności przez niedostarczanie produktów, o których wie lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym, powinien wiedzieć, że nie spełniają one wymagań bezpieczeństwa.

2. 

Dystrybutor, w zakresie prowadzonej działalności, jest zobowiązany uczestniczyć w monitorowaniu bezpieczeństwa produktów wprowadzonych na rynek, w szczególności:

1)

przyjmować od konsumentów informacje o zagrożeniach powodowanych przez produkty i przekazywać je niezwłocznie producentom, organowi nadzoru oraz wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej;

2)

przechowywać i niezwłocznie udostępniać na żądanie organu nadzoru i wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej dokumentację niezbędną do ustalenia pochodzenia produktów.

1. 

Producenci i dystrybutorzy, w zakresie prowadzonej działalności, są zobowiązani współpracować z organem nadzoru i wojewódzkim inspektorem Inspekcji Handlowej w celu uniknięcia lub eliminacji zagrożeń stwarzanych przez produkty przez nich dostarczane lub udostępniane.

2. 

Producent i dystrybutor, którzy uzyskali informację, że wprowadzony na rynek produkt nie jest bezpieczny, są zobowiązani powiadomić o tym niezwłocznie organ nadzoru.

3. 

Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera co najmniej:

1)

informacje umożliwiające dokładną identyfikację produktu lub partii produktów;

2)

opis zagrożenia stwarzanego przez produkt;

3)

informacje mogące służyć ustaleniu przebiegu obrotu produktem;

4)

opis działań podjętych w celu zapobieżenia zagrożeniom związanym z produktem.

4. 

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1)

wzór powiadomienia, o którym mowa w ust. 2,

2)

przypadki i rodzaje produktów, w odniesieniu do których nie są wymagane powiadomienia, o których mowa w ust. 2

- uwzględniając w szczególności potrzebę zapewnienia jednolitości informacji przekazywanych przez producentów i dystrybutorów prowadzących działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w Unii Europejskiej.

Nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów

Organem sprawującym nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów w zakresie określonym ustawą jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej "organem nadzoru".

Nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów obejmuje:

1)

okresowe monitorowanie oraz ocenę skuteczności kontroli spełniania przez produkty ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, z uwzględnieniem rodzajów kontrolowanych produktów i badanych zagrożeń;

2)

opracowywanie okresowych planów kontroli produktów w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i monitorowania ich realizacji;

3)

prowadzenie postępowań w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów;

4)

prowadzenie rejestru produktów niebezpiecznych oraz gromadzenie danych o produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa;

5)

gromadzenie informacji dotyczących bezpieczeństwa produktów, przekazywanie ich właściwym organom oraz monitorowanie sposobu wykorzystania tych informacji;

6)

gromadzenie przekazywanych przez producentów i dystrybutorów powiadomień, o których mowa w art. 12 ust. 3.

Konsumenci i inne osoby mogą:

1)

przekazywać organowi nadzoru lub wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej informacje o niespełnianiu wymagań dotyczących bezpieczeństwa produktów;

2)

zgłaszać organowi nadzoru wnioski w sprawie działania nadzoru rynku i kontroli ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa produktów;

3)

przedstawiać organowi nadzoru opinie w sprawie środków podjętych na podstawie art. 28.

1. 

Organ nadzoru przekazuje informacje o prawdopodobieństwie niespełniania przez produkt wprowadzony na rynek wymagań dotyczących bezpieczeństwa, w szczególności informacje przekazane przez konsumentów wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej albo:

1)

Państwowej Inspekcji Sanitarnej,

2)

Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,

3)

Urzędowi Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

- zgodnie z właściwością określoną odrębnymi przepisami.

1. 

Kontrola produktów w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa jest wykonywana przez wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej.

2. 

Do kontroli, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1706), z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

3. 

Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej podejmuje czynności kontrolne na wniosek organu nadzoru lub z urzędu.

4. 

W przypadkach, o których mowa w art. 15 pkt 1, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może podjąć czynności kontrolne. O podjęciu czynności kontrolnych wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej informuje organ nadzoru.

1. 

W toku kontroli wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może w szczególności:

1)

żądać wszelkich informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest bezpieczny;

2)

sprawdzać, w ramach posiadanych uprawnień, bezpieczeństwo wprowadzonych na rynek produktów, aż do ostatniego etapu ich używania.

1a. 

W toku kontroli wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej pobiera nieodpłatnie trzy próbki produktu, z których jedną przeznacza się do badań, druga stanowi próbkę kontrolną, a trzecia rozjemczą.

1b. 

Próbka rozjemcza może być poddana badaniom na wniosek organu nadzoru lub strony.

1c. 

Próbkę rozjemczą zwalnia wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej, na wniosek organu nadzoru.

1d. 

W przypadku gdy u kontrolowanego ujawniono tylko jeden egzemplarz produktu, a wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej stwierdził w wyniku przeprowadzenia badań organoleptycznych, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, egzemplarz ten stanowi próbkę rozjemczą.

5. 

Jeżeli zostało stwierdzone, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej przekazuje organowi nadzoru protokół kontroli wraz z aktami kontroli, po upływie terminu do wniesienia uwag, niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni.

6. 

W przypadku gdy kontrola dotyczyła kilku produktów, organowi nadzoru przekazuje się akta kontroli w zakresie dotyczącym produktu, w stosunku do którego stwierdzono, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że nie jest bezpieczny.

1. 

Jeżeli w wyniku kontroli stwierdzono, że produkt nie jest oznakowany zgodnie z wymaganiami określonymi w rozdziale 2 oraz przepisami wydanymi na podstawie art. 8 i 9, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może, w drodze decyzji, żądać usunięcia niezgodności w określonym terminie.

2. 

Jeżeli w wyniku kontroli stwierdzono, że produkt może stwarzać zagrożenie w określonych warunkach, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może, w drodze decyzji:

1)

żądać oznakowania produktu odpowiednimi wyraźnie i zrozumiale sformułowanymi w języku polskim ostrzeżeniami o zagrożeniach, jakie może on stwarzać;

2)

wstrzymać wprowadzanie produktu na rynek do czasu jego odpowiedniego oznakowania.

3. 

Kopie decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, są niezwłocznie przekazywane organowi nadzoru.

4. 

Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może upoważnić inspektora Inspekcji Handlowej do wydania w jego imieniu, w toku kontroli, decyzji, o których mowa w ust. 1 lub 2.

1. 

Organ nadzoru wszczyna z urzędu postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu, zwane dalej "postępowaniem", w przypadku gdy z ustaleń kontroli wynika znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie spełnia ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa.

2. 

Protokół kontroli i akta kontroli są dowodem w sprawie.

3. 

Organ nadzoru może wszcząć z urzędu postępowanie, jeżeli z innych dostępnych informacji, w szczególności z powiadomienia przekazanego przez organy kraju członkowskiego Unii Europejskiej, wynika, że produkt może nie być bezpieczny.

4. 

Powiadomienie, o którym mowa w ust. 3, oraz wyniki badań przeprowadzonych w laboratorium akredytowanym w kraju członkowskim Unii Europejskiej są dowodami w sprawie.

Organ nadzoru, w toku prowadzonego postępowania lub w celu wstępnego zbadania zasadności jego wszczęcia, może:

1)

poddawać badaniom próbki produktów lub powoływać biegłych w celu wydania opinii na temat bezpieczeństwa produktów;

2)

żądać informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest bezpieczny;

1. 

Stroną postępowania jest producent lub dystrybutor, wobec którego postępowanie zostało wszczęte, w szczególności przedsiębiorca odpowiedzialny za pierwszy etap dystrybucji na polskim rynku.

3. 

Organizacja społeczna może występować z żądaniem dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu, jeżeli jej celem statutowym jest ochrona interesów konsumentów lub gdy stroną postępowania jest członek tej organizacji.

5. 

Postępowanie powinno być zakończone niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 4 miesięcy od dnia jego wszczęcia.

1. 

W toku postępowania organ nadzoru może, w drodze postanowienia, wyznaczyć stronie termin na wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt.

1. 

Dowodem z dokumentu w postępowaniu może być tylko oryginał dokumentu lub jego kopia poświadczona przez organ administracji publicznej, notariusza, adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego, doradcę podatkowego lub upoważnionego pracownika przedsiębiorcy.

2. 

Jeżeli dokument został sporządzony w języku obcym, należy przedłożyć także poświadczone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie na język polski tego dokumentu albo jego części mającej stanowić dowód w sprawie.

1. 

Jeżeli w toku postępowania organ nadzoru stwierdzi, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, zakazuje, w drodze decyzji, producentowi lub dystrybutorowi jego dostarczania, oferowania lub prezentowania przez czas niezbędny do przeprowadzenia oceny, badań i kontroli jego bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 30 dni. Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wstrzymuje wykonania decyzji.

2. 

W przypadkach szczególnie skomplikowanych oraz jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia badań, organ nadzoru może, w drodze decyzji, przedłużyć okres obowiązywania zakazu, o którym mowa w ust. 1, z tym że łączny okres trwania zakazu nie może przekroczyć 90 dni.

3. 

Organ nadzoru może poinformować opinię publiczną o wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, jeżeli uzna, że produkt może powodować poważne zagrożenie dla zdrowia i życia konsumentów.

1. 

W przypadku stwierdzenia, że produkt może stwarzać zagrożenie w określonych warunkach, organ nadzoru może, w drodze decyzji:

1)

żądać oznakowania produktu odpowiednimi, wyraźnie i zrozumiale sformułowanymi w języku polskim ostrzeżeniami o zagrożeniach, jakie produkt może stwarzać;

2)

uzależnić wprowadzanie produktu na rynek od wcześniejszego spełnienia ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa.

2. 

W przypadku stwierdzenia, że produkt może stwarzać zagrożenie dla określonych kategorii konsumentów, organ nadzoru może, w drodze decyzji, nakazać ostrzeżenie tych konsumentów lub powiadomienie opinii publicznej o zagrożeniu, określając termin i formę ostrzeżenia lub powiadomienia.

3. 

Organ nadzoru może z urzędu podjąć działania, o których mowa w ust. 2.

4. 

W przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, organ nadzoru w drodze decyzji:

1)

w przypadku produktów, które nie zostały wprowadzone na rynek:

a)

nakazuje wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt,

b)

zakazuje wprowadzania produktu na rynek i nakazuje podjęcie czynności niezbędnych do zapewnienia przestrzegania tego nakazu;

2)

w przypadku produktów wprowadzonych na rynek, nakazuje:

a)

wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt,

b)

natychmiastowe wycofanie produktu z rynku,

c)

ostrzeżenie konsumentów, określając termin i formę ostrzeżenia,

d)

wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie.

5. 

Wycofanie produktu z rynku polega na odebraniu przez producenta wszystkich egzemplarzy produktu od dystrybutorów oraz zakazaniu prezentowania i oferowania przez dystrybutorów takiego produktu konsumentom.

6. 

Wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie może zostać nakazane wyłącznie w przypadku, gdy inne działania byłyby niewystarczające dla zapobieżenia poważnym zagrożeniom powodowanym przez produkt.

7. 

Jeżeli organ nadzoru nakazuje wycofanie produktu od konsumentów, producent jest obowiązany odebrać produkt dostarczony przez konsumentów i zwrócić kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień zużycia produktu.

8. 

Konsumentowi będącemu w posiadaniu produktu, w odniesieniu do którego wydano decyzję nakazującą wycofanie od konsumentów, przysługuje roszczenie o odkupienie produktu za kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień jego zużycia.

9. 

Roszczenie, o którym mowa w ust. 8, przysługuje konsumentowi:

1)

wobec dystrybutora, od którego konsument nabył produkt, o ile konsument posiada dowód zakupu produktu;

2)

wobec producenta produktu, jeżeli konsument nie dysponuje dowodem zakupu.

10. 

Środki, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, mogą być stosowane pojedynczo lub łącznie w zależności od zakresu i rodzaju stwierdzonych niezgodności z wymaganiami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktu, jak również zagrożenia stwarzanego przez produkt, oraz mają mieć na celu wyłącznie odwrócenie niebezpieczeństwa oraz zapewnienie ochrony zdrowia i życia konsumentów.

11. 

W przypadku stwierdzenia, że produkt stwarza poważne zagrożenie, organ nadzoru nadaje decyzjom, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, rygor natychmiastowej wykonalności.

12. 

W decyzji, o której mowa w ust. 1, 2 i 4, organ nadzoru określa termin i sposób poinformowania przez stronę o wykonaniu tej decyzji.

13. 

Organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli mającej na celu stwierdzenie, czy decyzje, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, zostały wykonane.

14. 

Organ nadzoru wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, jeżeli:

1)

stwierdzi, że produkt jest bezpieczny;

2)

producent lub dystrybutor usunął przyczyny zagrożeń;

3)

postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.

Organ nadzoru informuje Prezesa Biura do spraw Substancji Chemicznych o decyzjach wydanych na podstawie art. 1, 2 i 4, w przypadku gdy decyzje te dotyczą zagrożeń stwarzanych przez produkty zawierające substancje chemiczne lub ich mieszaniny w rozumieniu przepisów o substancjach chemicznych i ich mieszaninach.

Decyzje organu nadzoru, o których mowa w art. 2 i 4, stanowią podstawę wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.

1. 

W przypadku wydania decyzji, o której mowa w art. 1, 2, 4 albo ust. 14 pkt 2, opłaty związane z badaniami i opiniami biegłych ponosi strona postępowania.

2. 

Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.

3. 

W przypadku stwierdzenia, że produkt spełnia wymagania bezpieczeństwa, opłaty związane z badaniami lub wydanymi opiniami ponoszone są z budżetu państwa.

4. 

Egzekucja należności pieniężnych, o których mowa w ust. 2, następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

5. 

Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej rozstrzyga o obowiązku uiszczenia poniesionych przez siebie kosztów w drodze postanowienia, po otrzymaniu informacji o zakończeniu postępowania przez organ nadzoru. Na postanowienie służy zażalenie.

6. 

Organ nadzoru rozstrzyga o obowiązku uiszczenia poniesionych przez siebie kosztów w drodze postanowienia, które może być zamieszczone w decyzji kończącej postępowanie.

1. 

Informacje objęte tajemnicą przedsiębiorstwa, rozumiane jako nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne oraz organizacyjne przedsiębiorstwa, lub inne informacje, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności, uzyskane w toku kontroli lub postępowania, mogą być wykorzystane wyłącznie do celów, do których zostały zgromadzone, z zastrzeżeniem ust.

2. 

Informacje uzyskane w toku kontroli lub postępowania, inne niż określone w ust. 1, nie podlegają ujawnieniu przez organ kontroli i nadzoru pod warunkiem, że przekazujący je wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o ich nieujawnianie, z zastrzeżeniem ust.

3. 

Jeżeli zachodzi konieczność ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych w toku kontroli lub postępowania, organ kontroli lub nadzoru ujawni je w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć.

1. 

Jeżeli Komisja Europejska stwierdzi, że produkt lub rodzaj produktów stwarza poważne zagrożenie, i uzna za niezbędne podjęcie w tym zakresie działań przez kraje członkowskie Unii Europejskiej, uznaje się, że taki produkt lub kategoria produktów nie są bezpieczne w rozumieniu przepisów ustawy.

2. 

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, środki określone ustawą, biorąc pod uwagę zakres i rodzaj stwarzanych przez produkt lub rodzaj produktów zagrożeń. W rozporządzeniu można określić sposób, w jaki producenci i dystrybutorzy są zobowiązani wykazać, że środki te zostały zrealizowane, w szczególności przez poddanie produktów badaniom, przechowywanie lub udostępnianie dokumentacji potwierdzającej zrealizowanie wprowadzonego w drodze rozporządzenia środka, biorąc pod uwagę wymagania wskazane przez Komisję Europejską.

3. 

Jeżeli Komisja Europejska stwierdzi, że produkt lub rodzaj produktów może być badany wyłącznie przez niektóre jednostki badawcze, w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2, określa się rodzaje tych jednostek.

1. 

Organ nadzoru informuje Komisję Europejską, w zakresie i na zasadach przez nią określonych, w szczególności o:

1)

decyzjach ograniczających wprowadzanie na rynek produktów lub nakazujących ich wycofanie z rynku lub nakazujących wycofanie produktów od konsumentów, podając uzasadnienie podjęcia takich działań;

1a)

decyzjach, o których mowa w art. 84 ust. 2 i art. 85 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku (Dz. z 2019 r. 544 oraz z 2020 r. 1086);

2)

stwierdzeniu istnienia poważnego zagrożenia wymagającego natychmiastowych działań, zwłaszcza gdy produkt może znajdować się w obrocie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej;

3)

działaniach podjętych z własnej inicjatywy przez producentów lub dystrybutorów w celu zapobieżenia lub wyeliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty;

3a)

działaniach podjętych z własnej inicjatywy przez podmioty gospodarcze w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku, w celu wyeliminowania zagrożenia stwarzanego przez wyroby w rozumieniu tej ustawy;

4)

opiniach zgłoszonych w sprawie środków podjętych na podstawie art.

2. 

Przepisów ust. 1 nie stosuje się do wyrobów medycznych i produktów leczniczych oraz artykułów rolno-spożywczych.

3. 

Uzyskane od Komisji Europejskiej informacje o niespełnieniu przez produkty wymagań bezpieczeństwa organ nadzoru przekazuje zgodnie z właściwością:

1)

wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej;

2)

Państwowej Inspekcji Sanitarnej;

3)

organom wyspecjalizowanym w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. 155 oraz z 2020 r. 1339);

4)

organom nadzoru rynku w rozumieniu ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku;

6)

innym właściwym organom.

4. 

Organy, którym przekazano informacje, o których mowa w ust. 3, niezwłocznie zawiadamiają organ nadzoru o sposobie ich wykorzystania, w szczególności o działaniach podjętych w przypadku stwierdzenia, że produkt znajduje się na polskim rynku.

1. 

Organ nadzoru prowadzi rejestr produktów niebezpiecznych.

2. 

W rejestrze produktów niebezpiecznych są gromadzone informacje o produktach, które nie spełniają ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, w szczególności:

1)

dane umożliwiające identyfikację produktu;

2)

informacje o:

a)

rodzaju i zakresie zagrożeń stwarzanych przez produkt,

b)

środkach, jakie zastosowano w odniesieniu do produktu.

3. 

Organ nadzoru dokonuje wpisów do rejestru produktów niebezpiecznych w przypadku wydania decyzji, o których mowa w art. 2 i 4.

4. 

Organ nadzoru usuwa wpis w rejestrze w przypadku gdy osoba zainteresowana udowodni, że:

1)

wycofano produkt z rynku;

2)

niezgodności z wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa zostały wyeliminowane.

4a. 

W celu potwierdzenia, że z rynku wycofano produkty niespełniające wymagań bezpieczeństwa lub że niezgodności z wymaganiami bezpieczeństwa zostały wyeliminowane, organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli.

4b. 

Wpis w rejestrze usuwa się nie wcześniej niż:

1)

w terminie 6 miesięcy od przekazania przez osobę zainteresowaną dowodów wycofania produktu z rynku - w przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 1;

2)

w terminie 12 miesięcy od przekazania przez osobę zainteresowaną dowodów potwierdzających wyeliminowanie niezgodności z wymaganiami bezpieczeństwa - w przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2.

4c. 

W przypadku wystąpienia z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli, o której mowa w ust. 4a, terminy, o których mowa w ust. 4b, liczy się od zakończenia kontroli.

5. 

Wpis w rejestrze produktów niebezpiecznych anuluje się, jeżeli decyzja, na podstawie której dokonano wpisu, została uchylona lub stwierdzono jej nieważność.

6. 

Informacje zawarte w rejestrze produktów niebezpiecznych są publicznie dostępne.

7. 

Organ nadzoru może w każdym czasie odrębnie podać do publicznej wiadomości fakt dokonania wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.

8. 

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób prowadzenia rejestru produktów niebezpiecznych, mając na względzie bezpieczeństwo zdrowia i życia ludzi oraz potrzebę zapewnienia prawidłowości działania rejestru.

1. 

Organ nadzoru prowadzi utworzony na podstawie dotychczasowych przepisów krajowy system informacji o produktach niebezpiecznych.

2. 

W krajowym systemie informacji o produktach niebezpiecznych są gromadzone informacje o:

1)

produktach, które nie spełniają ogólnych wymagań bezpieczeństwa; produkt zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru produktów niebezpiecznych;

2)

produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań bezpieczeństwa; produkt zostaje objęty systemem na wniosek organu wymienionego w art. 16 ust. 1;

3)

wyrobach niezgodnych z zasadniczymi, szczegółowymi lub innymi wymaganiami; wyrób zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru wyrobów niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie, o którym mowa w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o systemach oceny zgodności i nadzoru rynku;

3a)

wyrobach niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie; wyrób zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru wyrobów niezgodnych z wymaganiami lub stwarzających zagrożenie, o którym mowa w

4)

innych produktach, jeżeli określają to przepisy odrębne; produkt zostaje objęty systemem w przypadkach określonych w tych przepisach.

3. 

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia krajowego systemu informacji o produktach niebezpiecznych, mając na względzie ochronę interesów konsumentów, a w szczególności ich zdrowia i życia.

1. 

Minister właściwy do spraw zdrowia prowadzi utworzony na podstawie dotychczasowych przepisów krajowy system monitorowania wypadków konsumenckich, zwany dalej "systemem monitorowania", oraz pokrywa koszty jego funkcjonowania z części budżetu państwa, której jest dysponentem.

2. 

Zadaniem systemu monitorowania jest gromadzenie informacji dotyczących wypadków konsumenckich, w szczególności danych o okolicznościach wypadków i ich skutkach zdrowotnych oraz o produktach mających związek z wypadkami.

3. 

Dane o wypadkach konsumenckich są zbierane przez wybrane zakłady opieki zdrowotnej, zwane dalej "placówkami terenowymi", działające w tym zakresie na podstawie umów zawartych z ministrem właściwym do spraw zdrowia.

4. 

Wyboru placówek terenowych minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje w porozumieniu z organami założycielskimi.

5. 

Dane dotyczące wypadków konsumenckich zbierane przez placówki terenowe są przekazywane do systemu monitorowania w sposób umożliwiający ich jednolite przetwarzanie i zapewniający ochronę danych osobowych zgodnie z odrębnymi przepisami.

6. 

Informacje o wypadkach konsumenckich, ich okolicznościach i przyczynach, gromadzone w systemie monitorowania, są przekazywane organowi nadzoru.

7. 

Systemem monitorowania zarządza powoływany i odwoływany przez ministra właściwego do spraw zdrowia administrator systemu, który nadzoruje i koordynuje działanie placówek terenowych, przetwarza dane o wypadkach konsumenckich, przygotowuje i uzgadnia preliminarze kosztów, opracowuje analizy i raporty dotyczące wypadków konsumenckich.

8. 

Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, sposób działania systemu monitorowania, w tym:

1)

sposób zbierania i przekazywania oraz szczegółowy zakres danych gromadzonych w systemie monitorowania,

2)

rodzaj i terminy informacji przekazywanych organowi nadzoru,

3)

tryb powoływania i odwoływania administratora systemu oraz jego szczegółowe zadania

- uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności funkcjonowania systemu monitorowania oraz rzetelności gromadzonych informacji i ich przydatności w zapobieganiu wypadkom konsumenckim.

1. 

Zasady postępowania organów celnych w przypadku, gdy podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, organ stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, określają przepisy odrębne.

2. 

Opinię w sprawie spełniania przez produkt ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa na wniosek organów celnych wydają organy, o których mowa w art. 1, właściwe ze względu na lokalizację produktu oraz przedmiot wniosku.

2a. 

W razie stwierdzenia w opinii, o której mowa w ust. 2, że produkt stwarza poważne zagrożenie, organ, o którym mowa w art. 1, może wszcząć postępowanie w sprawie zniszczenia produktu w przypadkach określonych w art. 29 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającego wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz. Urz. UE L 218 z 13. 08. 2008, str. 30).

2b. 

Stroną postępowania w sprawie zniszczenia produktu jest importer.

2e. 

Koszty przechowywania produktu w okresie trwania postępowania w sprawie zniszczenia produktu i koszty jego zniszczenia ponosi importer.

2f. 

Do postępowania, o którym mowa w ust. 2a i 2b, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

3. 

O działaniach podjętych w odniesieniu do zatrzymanych produktów organy celne informują organ nadzoru.

4a. 

Szczegółowe zasady współpracy między organami celnymi a organami, o których mowa w art. 1, mogą zostać określone w drodze porozumienia.

1. 

Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na producenta lub dystrybutora karę pieniężną w wysokości do 100 000 zł za:

1)

niewykonanie obowiązku określonego w art. 2;

2)

nieudzielenie informacji niezbędnych do stwierdzenia, czy produkt jest bezpieczny lub udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd;

3)

niewykonanie decyzji organu nadzoru wydanej na podstawie art. 1, 2 albo 4;

4)

wprowadzenie na rynek produktu umieszczonego w rejestrze produktów niebezpiecznych.

2. 

Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na producenta karę pieniężną w wysokości do 100 000 zł za:

1)

niewykonanie obowiązków określonych w art. 2;

2)

wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa.

3. 

Organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na dystrybutora karę pieniężną w wysokości do 100 000 zł za:

1)

dostarczanie produktów, o których wie, lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym powinien wiedzieć, że nie spełniają one wymagań bezpieczeństwa;

2)

nieprzekazanie producentom, organowi nadzoru oraz wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej informacji przekazywanych przez konsumentów o zagrożeniach powodowanych przez produkty;

3)

nieprzedstawienie organowi nadzoru lub wojewódzkiemu inspektorowi Inspekcji Handlowej dokumentacji niezbędnej do ustalenia pochodzenia produktu.

4. 

Wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1-3, ustala się, uwzględniając w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia obowiązków.

5. 

Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji organu nadzoru.

6. 

Egzekucja kary pieniężnej następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

7. 

Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe

W ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. z 2001 r. Nr 4, poz. 25, z późn. zm. ) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).

W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Nr 166, poz. 1360 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 718, Nr 130, poz. 1188 i Nr 170, poz. 1652) po art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu: (zmiany pominięte).

Postępowania wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy podlegają rozpatrzeniu według przepisów dotychczasowych.

Produkty wpisane do rejestru produktów niebezpiecznych na podstawie przepisów dotychczasowych wpisuje się do rejestru prowadzonego na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

1. 

Do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, jeżeli organ celny podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, zatrzymuje produkt i występuje o wydanie opinii do organu, o którym mowa w art. 1.

2. 

Jeżeli organ, o którym mowa w art. 1, wyda opinię, że produkt nie jest bezpieczny, organ celny cofa produkt za granicę albo, gdy cofnięcie nie jest możliwe, nadaje produktowi przeznaczenie celne - powrotny wywóz. W przypadku gdy nie jest możliwe cofnięcie produktu albo jego powrotny wywóz, organ celny może dokonać sprzedaży produktu osobie, która zobowiąże się do dokonania jego powrotnego wywozu, albo nakazać zniszczenie produktu, jeżeli dokonanie jego sprzedaży będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione. Organ celny może również wystąpić do sądu o orzeczenie przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa. Sąd na wniosek organu celnego może orzec o przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa.

3. 

Koszty cofnięcia produktu, jego powrotnego wywozu, sprzedaży lub zniszczenia ponoszą solidarnie: osoba, która wprowadziła produkt na polski obszar celny, osoba, która przyjęła odpowiedzialność za jego przywóz, bądź każda inna osoba, w posiadaniu której produkt się znajduje.

4. 

W przypadku podjęcia działań, o których mowa w ust. 2, organy celne informują o nich organ nadzoru.

Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy wymienionej w art. 45 zachowują moc do czasu wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Przepisy art. 6 ust. 1 i ust. 3 pkt 3, art. 20 ust. 4, art. 28, art. 29, art. 33 i art. 39 stosuje się od dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej 2.

Traci moc ustawa z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. 179, z 2002 r. 1271 i 1360 oraz z 2003 r. 1652).

Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia 3.

Tabela norm oceny procentowej trwałego uszczerbku

687kB

Jakie informacje znajdziesz na kosmetyku? Żadna z nich nie jest przypadkowa. Większość z nich wynika z przepisów prawa, czyli z rozporządzenia kosmetycznego 1223/2009/WE. Oczywiście są tak również informacje o samym produkcie i jego działaniu, które chce nam przekazać producent.

Na opakowaniach kosmetyków można znaleźć wiele różnych informacji, symboli i ostrzeżeń. Niektóre z nich występują tylko na kosmetykach, a niektóre także na innych produktach, jak żywność czy ubrania. Część informacji jest obowiązkowa, a inne nie.

Obowiązkowe informacje na opakowaniu kosmetyku

W Polsce wszystkie dostępne na rynku kosmetyki powinny być oznakowane w języku polskim. Ta zasada wynika z przepisów ustawy o produktach kosmetycznych. Jej zadaniem jest zapewnienie wszystkim konsumentom równego dostępu do wiedzy o produkcie. Niektóre elementy oznakowania, jakie znajdują się na kosmetyku wynikają z innych aktów prawnych. Rozporządzenie kosmetyczne nakłada na producentów obowiązek umieszczenia na opakowaniu 7 elementów.

1. Nazwa i dane producenta osoby odpowiedzialnej wraz z adresem

Informacja obowiązkowa, która występuje na wszystkich kosmetykach. Może być ona skrócona pod warunkiem, że umożliwia identyfikację producenta lub importera kosmetyku. Jeśli na opakowaniu podano kilka adresów, jeden z nich powinien być wyróżniony, najczęściej podkreślony. Oznacza to, że pod nim przechowywana jest dokumentacja kosmetyku, w tym receptura i wyniki badań. Jeśli kosmetyk jest produkowany poza UE należy obowiązkowo podać państwo, z którego pochodzi.

2. Masa lub objętość produktu

tzw. ilość nominalna, np. 200 ml (tylko na bezpłatnych próbkach oraz produktach o pojemności poniżej 5 g lub 5 ml nie trzeba jej umieszczać)

3. Data minimalnej trwałości lub znak PAO

to gwarancja ze strony producenta, że w danym terminie zachowane będzie bezpieczeństwo, stabilność i deklarowane właściwości produktu. Oznakowanie jest obowiązkowo umieszczane na kosmetykach, których trwałość wynosi mniej niż 30 miesięcy (tylko w wyjątkowych przypadkach nie ma takiego oznakowania, jak na produktach jednorazowych i aerozolach). Zwykle oznacza się ją zdaniem: „Najlepiej zużyć przed końcem” lub symbolem klepsydry. Datę podaje się w takiej kolejności: dzień, miesiąc, rok albo tylko miesiąc i rok.

Czy istnieją produkty, na których nie ma oznakowania ani terminu trwałości, ani PAO? Owszem. Są to na przykład:

– kosmetyki w opakowaniach jednorazowego użytku (maseczki, próbki w saszetkach),

– produkty zapakowane w pojemniki, w których masa produktu nie ma kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym (kosmetyki w aerozolu),

– produkty, w przypadku których nie zachodzi ryzyko pogorszenia się ich jakości i bezpieczeństwa (stabilne pod względem mikrobiologicznym, fizycznym i chemicznym, jak np. Perfumy, lakiery do włosów – zawierają dużą ilość alkoholu, który jest sam w sobie formą konserwacji).

4. Szczególne środki ostrożności

Obecność dodatkowych ostrzeżeń najczęściej wynika z zawartości określonych składników. Przykład: na produktach z Benzalkonium Chloride, czyli chlorkiem benzalkonium musimy umieścić ostrzeżenie „Unikać kontaktu z oczami”. Powód? Ostrzeżenia oraz zalecenia dotyczące stosowania kosmetyków mają zapewnić bezpieczeństwo ich użytkowania. Dlatego zawsze należy je uważnie czytać, aby uniknąć objawów niepożądanych, jak podrażnienia, alergie, poparzenia. Inne ostrzeżenia mogą być umieszczane na kosmetykach w aerozolu, które posiadają zawartość łatwopalną. Dodatkowo na opakowaniu kosmetyku mogą, ale nie muszą się znaleźć ostrzeżenia nieobowiązkowe, które wynikają np. z doświadczeń konsumentów, jak np. nie stosować w okolicach oczu – na kremie do twarzy, jeśli powoduje on uczucie szczypania po zastosowaniu w okolicach oczu. Takie ostrzeżenia może zalecić specjalista, który wykonuje ocenę bezpieczeństwa kosmetyku.

5. Numer partii produktu lub inne oznaczenie, które pozwala na identyfikację produktu

Może być umieszczony w postaci wytłoczonego numeru lub daty albo zakodowany w kodzie paskowym. Ułatwia on jednoznaczne zidentyfikowanie konkretnej partii danego produktu (np. podczas rozpatrywania reklamacji). Służy tylko producentowi w celu prześledzenia procesu, w którym dana partia produktu została wytworzona. Może znaleźć się tylko na opakowaniu zewnętrznym. W przypadku dystrybutora oraz konsumenta numer partii pomaga w identyfikacji podczas postępowania reklamacyjnego.

6. Skład

czyli wykaz jakościowy kosmetyku. Po słowie „Ingredients” wymieniona jest lista składników, które znajdują się w danym produkcie, według nomenklatury INCI (International Nomenclature of Cosmetic Ingredients), czyli międzynarodowego nazewnictwa składników kosmetycznych. Składniki produktu umieszcza się w porządku malejącym według masy. Komponent, który występuje w kosmetyku w najwyższym stężeniu jest wymieniony jako pierwszy. Reguła ta dotyczy substancji, które występują w recepturze w stężeniu powyżej 1%. Wszystkie składniki o niższym stężeniu mogą być wymienione w dowolnej kolejności. Kompozycje zapachowe lub aromatyczne określa się wyrazami „Parfum” lub „Aroma”. Natomiast barwniki wymieniane są najczęściej na samym końcu listy INCI zgodnie z ich numerami CI (Color Index). W przypadku kosmetyków, które sprzedawane są w wielu odcieniach kolorów najczęściej wymienia się wszystkie barwniki, pod warunkiem, że użyto określenia „może zawierać” lub symbolu „+/-„. To oznacza, że kosmetyk może, ale nie musi zawierać substancji wymienionych po tym znaku. Ta zasada nie dotyczy barwników w farbach do włosów, które muszą być wymieniane w kolejności odpowiadającej ich stężeniom i nie mogą być wymieniane po znaku „+/-„. W składzie kosmetyku wymienia się także potencjalne alergeny (jeśli występują), czyli 25 składników kompozycji zapachowych, które u osób wrażliwych mogą wywołać uczulenia.

W niektórych przypadkach informacja o wykazie składników może być umieszczona w innym miejscu niż na opakowaniu. Na przykład, jeśli opakowanie kosmetyku jest zbyt małe, żeby zmieścić skład INCI, należy to zrobić na ulotce, metce, karcie dołączonej do produktu. Wtedy dodatkowo na opakowaniu umieszczony jest symbol odesłania do załączonej informacji – „ręki na książce”.

7. Funkcja kosmetyku

jeżeli nie wynika jednoznacznie z prezentacji produktu. W niektórych przypadkach funkcja jednoznacznie wynika z prezentacji, formy, kształtu opakowania. Przykład: szminka lub maskara. Wówczas nie trzeba podawać funkcji kosmetyku. We wszystkich innych jest to konieczne. Formuła jest dowolna. Może być przedstawiona słownie lub graficznie. Na przykład funkcja kosmetyku wskazuje na jego nazwę i w związku z tym nazwa handlowa nie jest informacją obowiązkową. Według obecnego prawa (rozporządzenie nr 1223/2009/WE) nie ma obowiązku umieszczania na opakowaniu nazwy handlowej. Zwykle znajduje się na nim ze względów marketingowych.

Znaki i symbole na opakowaniu kosmetyku

Kosmetyki i ich opakowania zwykle nie należą do dużych przedmiotów, a ilość informacji, która jest wymagana, musi się na nich znaleźć mocno wykracza poza dostępne na nich miejsce. Dlatego część informacji – tych obowiązkowych jak i nieobowiązkowych (według przepisów prawa) umieszcza się w postaci znaków lub symboli. Które z nich są najbardziej popularne i co oznaczają?

PAO jest symbolem obowiązkowym w niektórych przypadkach, ale stosowanym tylko na opakowaniach kosmetyków. Co oznacza ten skrót? PAO to Period After Opening, czyli informacja, jak długo od momentu otwarcia opakowania i pierwszego użycia produktu zgodnie z jego przeznaczeniem, może być on bezpiecznie stosowany. PAO oznaczany symbolem otwartego słoiczka (dlatego bywa też tak zamiennie nazywany). Na słoiczku lub pod nim podaje się liczbę miesięcy, np. 6M, 9M, 24M. Co dokładnie wnosi to dla użytkownika? Informację, że po otwarciu opakowania, od momentu pierwszego użycia produktu zgodnie z jego przeznaczeniem, może być on bezpiecznie stosowany w ciągu wskazanej liczby miesięcy/lat.

Gdzie najczęściej występuje symbol PAO? Na opakowaniach kosmetyków o trwałości powyżej 30 miesięcy. Wówczas producent nie ma obowiązku umieszczania daty minimalnej trwałości. PAO może też znaleźć się na produktach o krótszym terminie przydatności (poniżej 30 M), ale wówczas na opakowaniu występują obowiązkowo dwa oznaczenia: PAO i data minimalnej trwałości.

Do czego ma być przydatny znak otwartego słoiczka PAO?  Ma zwiększyć bezpieczeństwo użycia kosmetyku. Nowoczesne metody produkcji o wysokim rygorze czystości, innowacyjne systemy konserwujące oraz opakowania, pozwalają na produkcję kosmetyków, które zachowują trwałość przez długi czas (zwykle dłużej ni ż 3 lata). Natomiast w czasie stosowania, kosmetyk narażony jest na kontakt z mikroorganizmami, które pochodzą z powietrza lub naszej skóry. Dlatego trwałość produktu jest krótsza, kiedy się go użyło lub używa niż wtedy kiedy stoi nieotwarty na półce.

Oznacza, że na dołączonej do kosmetyku ulotce, taśmie lub kartce umieszczone są dodatkowe ważne informacje,

Symbol obowiązkowy w niektórych przypadkach. Znajduje się tylko na opakowaniach kosmetyków. Symbol „ręki na książce” oznacza, że na dołączonej do kosmetyku ulotce, taśmie lub kartce umieszczone są dodatkowe ważne informacje. Symbol stosowany jest najczęściej gdy na opakowaniach wewnętrznym i zewnętrznym brakuje miejsca na zamieszczenie wszystkich istotnych informacji. Jeśli na opakowaniu się znajduje taki symbol, należy koniecznie zapoznać się z dołączonymi do produktu informacjami. Mogą tam też się znajdować ważne wskazówki zapewniające bezpieczne użycie kosmetyku.