Środki ostrożności przy postępowaniu Beko Din16x10

Środki ostrożności dotyczące postępowania z Beko Din16x10 powinny być przestrzegane w celu zapewnienia bezpieczeństwa użytkownika. Przed rozpoczęciem procesu montażu i korzystania z produktu należy zapoznać się z instrukcją użytkowania i zaleceniami producenta. Przed przystąpieniem do montażu należy upewnić się, że wszystkie części są w stanie wolnym od uszkodzeń i zanieczyszczeń mechanicznych. Przed użyciem należy zapoznać się z instrukcją obsługi urządzenia i stosować się do wszystkich wskazówek. Należy również unikać przegrzewania, ponieważ może to uszkodzić produkt. Po użyciu należy dokładnie wyczyścić i przechowywać produkt w suchym i chłodnym miejscu.

Ostatnia aktualizacja: Środki ostrożności przy postępowaniu Beko Din16x10

Środki ostrożności podczas pracy z podchlorynem sodu:

• konieczność stosowania rękawic ochronnych,
• konieczność zakładania okularów ochronnych lub maski na twarz,
• konieczność stosowania odzieży ochronnej,
• przechowywać tylko w oryginalnych pojemnikach,
• zapobiegać uwolnieniu substancji do środowiska,
• chronić przed dostępem słońca, dwutlenku węgla, wilgoci,
• przechowywać z dala od źródeł ciepła,
• nie przesuwać pojemników po podłodze.

Zagrożenia dla człowieka – pierwsza pomoc:

Zagrożenia dla środowiska:

Masz więcej pytań? Napisz do nas -> tutaj

Sprawdź: cena podchlorynu sodu prosto od producenta

Praca na wysokości - środki ochrony indywidualnej

Materiały informacyjne dotyczące zasad bezpiecznego stosowania sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości zawierającego elementy włókiennicze
dr inż. Krzysztof Baszczyński

Wstęp

Składniki indywidualnych systemów chroniących przed upadkiem z wysokości zawierają elementy wykonane z materiałów włókienniczych. Do najczęściej spotykanych należą liny i taśmy włókiennicze stosowane w linkach bezpieczeństwa, amortyzatorach, urządzeniach samozaciskowych i samohamownych, zaczepach taśmowych, uprzężach itp. Elementy włókiennicze, ze względu na rodzaj surowców, z których są produkowane oraz strukturę, są wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne.

Przyczyny powstawania uszkodzeń mechanicznych

Główną przyczyną powstawania uszkodzeń mechanicznych elementów włókienniczych indywidualnego sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości jest ich kontakt z obiektami o ostrych twardych krawędziach. Uszkodzenia te na stanowiskach pracy powstają w dwóch sytuacjach:
• podczas „normalnego” wykonywania pracy,
• podczas powstrzymywania spadania.
Pierwszy przypadek występuje głównie wówczas, gdy składnik sprzętu (np. zaczep taśmowy) jest opasany wokół elementu o ostrych krawędziach, co schematycznie przedstawiono na rys. 1 i 2.

Rys. 1. Przykład opasania zaczepu taśmowego wokół elementu konstrukcyjnego o ostrych krawędziach

Rys. 2. Przykład ruchów zakończenia linki bezpieczeństwa po krawędzi belki na stanowisku pracy

Efekt taki występuje również w przypadku zakotwiczenia np. linki bezpieczeństwa z amortyzatorem lub prowadnicy urządzenia samozaciskowego na stanowisku pracy w pobliżu niebezpiecznego obiektu o ostrych krawędziach. Wówczas podczas przemieszczania się użytkownika może dochodzić do ocierania się elementów włókienniczych sprzętu o ostre krawędzie i powstawania uszkodzeń. Przykład takiej sytuacji przedstawiono na rys. 3 gdzie podczas przemieszczania się użytkownika zaczep taśmowy trze o krawędź stanowiska pracy.

Rys. 3. Przykład zamocowania zaczepu taśmowego powodujący jego przecieranie o krawędź stanowiska pracy

Drugą przyczyną uszkodzeń mechanicznych elementów włókienniczych jest ich kontakt z niebezpiecznymi obiektami podczas powstrzymywania spadania z wysokości. 4.

Rys. Przykład działania brzegu stanowiska pracy na linkę bezpieczeństwa podczas powstrzymywania spadania z wysokości.

A – stan przed spadaniem, B – stan po powstrzymaniu spadania
Następstwa uszkodzeń mechanicznych
Podstawowym skutkiem uszkodzeń mechanicznych lin i taśm włókienniczych stosowanych w sprzęcie chroniącym przed upadkiem z wysokości jest obniżenie ich wytrzymałości.
Przykłady uszkodzeń mechanicznych lin i taśm włókienniczych typu:
- nacięcie brzegu,
- starcie powierzchni,
- poprucie lub przetarcie szwu
przedstawiono na rys. 5 i 6. pl/CIOPPortalWAR/file/45931/Rys_5_wys" alt="" width="70%"/>

Rys. 5. Uszkodzenia brzegów i powierzchni taśm włókienniczych

Rys. 6. Uszkodzenia lin włókienniczych

Przedstawione uszkodzenia stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia a nawet życia użytkownika indywidualnego systemu chroniącego przed upadkiem z wysokości. Zagrożenie to wynika z możliwości zerwania uszkodzonego elementu włókienniczego, a w następstwie nie powstrzymanie spadania człowieka i jego upadek na podłoże lub stanowisko pracy.

Podstawowe zasady unikania zagrożeń związanych z uszkodzeniami mechanicznymi elementów włókienniczych sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości Dla uniknięcia powstawania uszkodzeń mechanicznych konieczne jest stosowanie następujących zasad dotyczących użytkowania indywidualnych systemów chroniących przed upadkiem z wysokości:

• Punkty kotwiczenia sprzętu należy lokalizować w miejscach nie powodujących jego tarcia o twarde obiekty o ostrych krawędziach zarówno podczas przemieszczania się użytkownika, wynikającego z jego pracy, jak i podczas powstrzymywania spadania.
• Jeżeli ze względu na specyfikę stanowiska nie ma możliwości takiej lokalizacji punktu kotwiczenia należy osłonić obiekty o ostrych twardych krawędziach, z którymi potencjalnie może stykać się sprzęt ochronny, za pomocą odpowiedniego materiału np. gumy, drewna itp.
• W sytuacjach takich można również zastosować sprzęt o specjalnej konstrukcji, którego producent deklaruje odporność na działanie dodatkowych niszczących czynników mechanicznych.
• Należy prowadzić szczegółowe kontrole (zarówno poprzedzające każdorazowe stosowanie jak i okresowe) użytkowanego sprzętu pod kątem wystąpienia uszkodzeń.

W przypadku stwierdzenia zmian wskazujących na możliwość utraty parametrów ochronnych sprzęt należy wycofać z użytkowania i przekazać go do kontroli np. przez serwis producenta.

1. Wprowadzenie

Niniejsza sekcja obejmuje wyłącznie towary promieniotwórcze podlegające transportowi.

Nie obejmuje zagrożeń związanych z innymi formami promieniowania (np. ze skanerów do kontroli pojazdów lub bagażu lub instalacji radarowych w portach i portach lotniczych).

Uwaga: Funkcjonariusz nigdy nie powinien mieć obowiązku badania i pobierania próbek substancji promieniotwórczych, chyba że został do tego celu specjalnie przeszkolony i uprawiony.

W przypadku natrafienia na substancje promieniotwórcze zawsze należy odwołać się do krajowych wytycznych i procedur oraz zgłosić się do ekspertów i specjalistów.

Niniejszy przewodnik ogranicza się zatem do identyfikacji substancji promieniotwórczych oraz procedur, jakie mają być stosowane, jeżeli funkcjonariuszowi wydaje się, że towary mogą być nieprawidłowo oznaczone, bądź w następstwie wypadku lub wycieku.

Żadne informacje zawarte w niniejszym przewodniku nie są nadrzędne wobec procedur krajowych.

Transport substancji promieniotwórczych jest ściśle kontrolowany na podstawie rozporządzeń Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA).

Rozporządzenie Rady (EURATOM) nr 1493/93 w sprawie przesyłania substancji radioaktywnych między Państwami Członkowskimi.

2. Opakowanie

Istnieją cztery rodzaje zatwierdzonych opakowań na substancje radioaktywne:

Opakowania wyłączone
Ten rodzaj opakowań stosuje się w przypadku bardzo małych ilości substancji promieniotwórczych i nie wymaga on oznakowania zewnętrznego. Przeładunek nieotwartego opakowania nie stanowi zagrożenia. Substancja promieniotwórcza wewnątrz opakowania musi być oznakowana w taki sposób, aby oznakowanie było widoczne przy otwieraniu opakowania, i powinna być wskazana w dokumencie wysyłkowym. Opakowanie musi być wykonane według zatwierdzonego projektu.

Opakowania przemysłowe
Opakowania przemysłowe stosuje się do transportu materiałów o niskiej aktywności właściwej (LSA) lub przedmiotów skażonych powierzchniowo (SCO), np. naturalnie promieniotwórczych rud o niskiej aktywności. Istnieją trzy klasy materiałów LSA (LSA-I, LSA-II i LSA-III) i dwie klasy materiałów SCO (SCO-I i SCO-II). Materiały te albo mają bardzo niską aktywność na jednostkę masy, albo są w postaci, której nie da się łatwo rozproszyć. Niektóre materiały LSA-I i SCO-I można przewozić bez opakowania przy spełnieniu określonych warunków. W innych przypadkach opakowanie powinno być wykonane według zatwierdzonego projektu i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

Opakowania typu A
Opakowania typu A służą do bezpiecznego transportu stosunkowo niewielkich ilości materiałów promieniotwórczych. Muszą one wytrzymać normalny poziom nieostrożnego przeładunku, jaki może mieć miejsce podczas transportu międzynarodowego, co obejmuje upadek z pojazdów lub upuszczenie, uderzenie ostrym przedmiotem, wystawienie na deszcz lub postawienie na nich innych ładunków. Opakowania typu A muszą być oznaczone jako „typ A” i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

Opakowania typu B
Opakowania typu B stosuje się do transportu większych ilości materiałów radioaktywnych i są one zaprojektowane tak, aby wytrzymywały skutki poważnych wypadków. Projekt opakowania należy przetestować pod względem odporności na ogień, zanurzania w wodzie i upadek na twardą powierzchnię z wysokości 9 metrów. Opakowania te stosuje się do transportu paliwa jądrowego, odpadów promieniotwórczych, izotopów promieniotwórczych do radiografii przemysłowej i innych materiałów o wysokiej aktywności. Opakowania typu B muszą być oznaczone jako „typ B” i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

3. Oznakowanie

Opakowania typu A i typu B klasyfikuje się i oznakowuje według trzech kategorii. Zależą one głównie od mocy dawek promieniowania na powierzchni opakowania:

• etykieta kategorii I ma w całości białe tło;
• etykiety kategorii II i III mają żółte tło i wskazują na wyższą moc dawek promieniowania na powierzchni.

Etykieta musi pokazywać również wskaźnik transportowy (TI) – liczbę od 1 do 10. Wskaźnik transportowy wskazuje moc dawki promieniowania w odległości 1 metra od powierzchni opakowania.

Moc dawki promieniowania w odległości 1 m w µSv/hr = wskaźnik transportowy x 10

Na etykiecie muszą znajdować się również nazwa lub symbol chemiczny nuklidu promieniotwórczego i jego aktywność. Materiały LSA i SCO również należy oznaczyć jako takie.

4. Jakie informacje powinny zawierać dokumenty wysyłkowe?

Dokumenty wysyłkowe powinny zawierać następujące informacje:

• nazwę przewozową opisującą materiał w ogólny sposób;
• numer kategorii zagrożenia 7, numer przypisany materiałom promieniotwórczym przez ONZ;
• nazwę kategorii zagrożenia, tj. „materiał promieniotwórczy”;
• numer identyfikacyjny, litery UN i czterocyfrowy numer opisujący:
  • materiał i związane z nim zagrożenia;
  • nuklidy promieniotwórcze znajdujące się w opakowaniu;
  • całkowitą aktywność materiału promieniotwórczego;
  • postać fizyczną i chemiczną materiału promieniotwórczego;
  • kategorię etykiety na opakowaniu;
  • opakowanie typu A lub typu B.

5. Kiedy paczki o zawartości promieniotwórczej mogą być przesyłane pocztą?

Niektóre opakowania wyłączone mogą być przesyłane pocztą, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

• uprzednie uzyskanie pisemnej zgody od operatora świadczącego usługi pocztowe;
• aktywność w paczce wynosi mniej niż jedną dziesiątą limitu aktywności dla „opakowań wyłączonych”;
• opakowanie jest wyraźnie oznaczone na zewnątrz słowami:
  „SUBSTANCJE PROMIENIOTWÓRCZE – Ilości dopuszczone do przewozu przez pocztę”.

6. Paczki, co do których istnieje podejrzenie, że zawierają materiał promieniotwórczy

Większość paczek promieniotwórczych jest prawidłowo oznakowana i udokumentowana. Niektóre mogą być jednak oznakowane nieprawidłowo lub w ogóle nieoznakowane. Należy sprawdzić dokumentację towarzyszącą i etykiety pod kątem takich słów, jak „promieniotwórczy”, „promieniowanie”, „kategoria żółta-II” czy „aktywność”, i poszukać trójlistnego symbolu promieniowania na opakowaniu. Należy podjąć następujące działania:

• nie należy otwierać paczki ani kontynuować jej kontroli;
• należy wyraźnie oznakować paczkę „Niebezpieczeństwo – Może zawierać materiały promieniotwórcze”;
• należy umieścić paczkę w zatwierdzonej, oznakowanej i przeznaczonej do tego strefie (lub, jeżeli to niemożliwe, zabezpieczyć kontener lub pojazd i usunąć wszystkich z bezpośredniego otoczenia);
• należy spróbować uzyskać szczegółowe informacje na temat przesyłki od odbiorcy/nadawcy, tj. :
• co zawiera paczka?
• do jakiej kategorii i jakiego rodzaju etykiety transportowej należy przesyłka?
• jaka jest jej aktywność?
• jaka to postać materiału promieniotwórczego?
• należy poinformować osobę odpowiedzialną zgodnie z danymi procedurami krajowymi.

7. Kto może przeprowadzać kontrolę paczek o zawartości promieniotwórczej?

Zawsze, gdy to możliwe, należy odstępować od wewnętrznych kontroli paczek zgłoszonych jako przesyłki o zawartości promieniotwórczej. Jeżeli kontrola jest jednak niezbędna, należy przenieść paczkę do wyznaczonej strefy i:

• sprawdzić procedury krajowe; lub
• skontaktować się z organem ds. ochrony przed promieniowaniem w celu uzyskania porady.
• 
  Nie należy kontynuować działań, dopóki nie będzie obecny wykwalifikowany fizyk radiolog.

8. Gdzie należy przechowywać paczki o zawartości promieniotwórczej?

Wszelkie materiały promieniotwórcze znajdujące się pod kontrolą funkcjonariusza należy przechowywać w wyznaczonej strefie przechowywania materiałów promieniotwórczych. Strefa ta musi być zamykana i musi być odpowiednio oznakowana. W wielu przypadkach dobrze jest zorganizować korzystanie z części strefy przechowywania materiałów promieniotwórczych należącej do agenta morskiego. W tym przypadku konieczna jest oddzielna strefa zabezpieczona wewnątrz magazynu, aby zapewnić ochronę ciągu dowodowego.

Ze względów bezpieczeństwa suma wskaźników transportowych (zob. tabela powyżej) paczek przechowywanych w pojedynczej strefie nie może przekraczać 50.

9. Postępowanie z uszkodzonymi paczkami o zawartości promieniotwórczej

W przypadku powzięcia podejrzenia, iż paczka zawierająca materiał promieniotwórczy została tak uszkodzona, że zawartość radioaktywna mogła się wydostać:

• nie wolno dotykać paczki;
• należy odgrodzić teren wokół paczki i trzymać wszystkich z dala od niego;

W celu uzyskania dalszych informacji należy odwołać się do obowiązujących przepisów i wytycznych odpowiedniej administracji krajowej.